ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥

ਸਹਜਿ ਮਿਲੈ ਮਿਲਿਆ ਪਰਵਾਣੁ ॥

ਨਾ ਤਿਸੁ ਮਰਣੁ ਨ ਆਵਣੁ ਜਾਣੁ ॥

ਠਾਕੁਰ ਮਹਿ ਦਾਸੁ ਦਾਸ ਮਹਿ ਸੋਇ ॥

ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥੧॥

ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਗਤਿ ਸਹਜ ਘਰੁ ਪਾਈਐ ॥

ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਭੇਟੇ ਮਰਿ ਆਈਐ ਜਾਈਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

ਸੋ ਗੁਰੁ ਕਰਉ ਜਿ ਸਾਚੁ ਦ੍ਰਿੜਾਵੈ ॥

ਅਕਥੁ ਕਥਾਵੈ ਸਬਦਿ ਮਿਲਾਵੈ ॥

ਹਰਿ ਕੇ ਲੋਗ ਅਵਰ ਨਹੀ ਕਾਰਾ ॥

ਸਾਚਉ ਠਾਕੁਰੁ ਸਾਚੁ ਪਿਆਰਾ ॥੨॥

ਤਨ ਮਹਿ ਮਨੂਆ ਮਨ ਮਹਿ ਸਾਚਾ ॥

ਸੋ ਸਾਚਾ ਮਿਲਿ ਸਾਚੇ ਰਾਚਾ ॥

ਸੇਵਕੁ ਪ੍ਰਭ ਕੈ ਲਾਗੈ ਪਾਇ ॥

ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਮਿਲੈ ਮਿਲਾਇ ॥੩॥

ਆਪਿ ਦਿਖਾਵੈ ਆਪੇ ਦੇਖੈ ॥

ਹਠਿ ਨ ਪਤੀਜੈ ਨਾ ਬਹੁ ਭੇਖੈ ॥

ਘੜਿ ਭਾਡੇ ਜਿਨਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪਾਇਆ ॥

ਪ੍ਰੇਮ ਭਗਤਿ ਪ੍ਰਭਿ ਮਨੁ ਪਤੀਆਇਆ ॥੪॥

ਪੜਿ ਪੜਿ ਭੂਲਹਿ ਚੋਟਾ ਖਾਹਿ ॥

ਬਹੁਤੁ ਸਿਆਣਪ ਆਵਹਿ ਜਾਹਿ ॥

ਨਾਮੁ ਜਪੈ ਭਉ ਭੋਜਨੁ ਖਾਇ ॥

ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੇਵਕ ਰਹੇ ਸਮਾਇ ॥੫॥

ਪੂਜਿ ਸਿਲਾ ਤੀਰਥ ਬਨ ਵਾਸਾ ॥

ਭਰਮਤ ਡੋਲਤ ਭਏ ਉਦਾਸਾ ॥

ਮਨਿ ਮੈਲੈ ਸੂਚਾ ਕਿਉ ਹੋਇ ॥

ਸਾਚਿ ਮਿਲੈ ਪਾਵੈ ਪਤਿ ਸੋਇ ॥੬॥

ਆਚਾਰਾ ਵੀਚਾਰੁ ਸਰੀਰਿ ॥

ਆਦਿ ਜੁਗਾਦਿ ਸਹਜਿ ਮਨੁ ਧੀਰਿ ॥

ਪਲ ਪੰਕਜ ਮਹਿ ਕੋਟਿ ਉਧਾਰੇ ॥

ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਗੁਰੁ ਮੇਲਿ ਪਿਆਰੇ ॥੭॥

ਕਿਸੁ ਆਗੈ ਪ੍ਰਭ ਤੁਧੁ ਸਾਲਾਹੀ ॥

ਤੁਧੁ ਬਿਨੁ ਦੂਜਾ ਮੈ ਕੋ ਨਾਹੀ ॥

ਜਿਉ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਤਿਉ ਰਾਖੁ ਰਜਾਇ ॥

ਨਾਨਕ ਸਹਜਿ ਭਾਇ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥੮॥੨॥

English Transliteration:

dhanaasaree mahalaa 1 |

sehaj milai miliaa paravaan |

naa tis maran na aavan jaan |

tthaakur meh daas daas meh soe |

jeh dekhaa teh avar na koe |1|

guramukh bhagat sehaj ghar paaeeai |

bin gur bhette mar aaeeai jaaeeai |1| rahaau |

so gur krau ji saach drirraavai |

akath kathaavai sabad milaavai |

har ke log avar nahee kaaraa |

saachau tthaakur saach piaaraa |2|

tan meh manooaa man meh saachaa |

so saachaa mil saache raachaa |

sevak prabh kai laagai paae |

satigur pooraa milai milaae |3|

aap dikhaavai aape dekhai |

hatth na pateejai naa bahu bhekhai |

gharr bhaadde jin amrit paaeaa |

prem bhagat prabh man pateeaeaa |4|

parr parr bhooleh chottaa khaeh |

bahut siaanap aaveh jaeh |

naam japai bhau bhojan khaae |

guramukh sevak rahe samaae |5|

pooj silaa teerath ban vaasaa |

bharamat ddolat bhe udaasaa |

man mailai soochaa kiau hoe |

saach milai paavai pat soe |6|

aachaaraa veechaar sareer |

aad jugaad sehaj man dheer |

pal pankaj meh kott udhaare |

kar kirapaa gur mel piaare |7|

kis aagai prabh tudh saalaahee |

tudh bin doojaa mai ko naahee |

jiau tudh bhaavai tiau raakh rajaae |

naanak sehaj bhaae gun gaae |8|2|

Devanagari:

धनासरी महला १ ॥

सहजि मिलै मिलिआ परवाणु ॥

ना तिसु मरणु न आवणु जाणु ॥

ठाकुर महि दासु दास महि सोइ ॥

जह देखा तह अवरु न कोइ ॥१॥

गुरमुखि भगति सहज घरु पाईऐ ॥

बिनु गुर भेटे मरि आईऐ जाईऐ ॥१॥ रहाउ ॥

सो गुरु करउ जि साचु द्रिड़ावै ॥

अकथु कथावै सबदि मिलावै ॥

हरि के लोग अवर नही कारा ॥

साचउ ठाकुरु साचु पिआरा ॥२॥

तन महि मनूआ मन महि साचा ॥

सो साचा मिलि साचे राचा ॥

सेवकु प्रभ कै लागै पाइ ॥

सतिगुरु पूरा मिलै मिलाइ ॥३॥

आपि दिखावै आपे देखै ॥

हठि न पतीजै ना बहु भेखै ॥

घड़ि भाडे जिनि अंम्रितु पाइआ ॥

प्रेम भगति प्रभि मनु पतीआइआ ॥४॥

पड़ि पड़ि भूलहि चोटा खाहि ॥

बहुतु सिआणप आवहि जाहि ॥

नामु जपै भउ भोजनु खाइ ॥

गुरमुखि सेवक रहे समाइ ॥५॥

पूजि सिला तीरथ बन वासा ॥

भरमत डोलत भए उदासा ॥

मनि मैलै सूचा किउ होइ ॥

साचि मिलै पावै पति सोइ ॥६॥

आचारा वीचारु सरीरि ॥

आदि जुगादि सहजि मनु धीरि ॥

पल पंकज महि कोटि उधारे ॥

करि किरपा गुरु मेलि पिआरे ॥७॥

किसु आगै प्रभ तुधु सालाही ॥

तुधु बिनु दूजा मै को नाही ॥

जिउ तुधु भावै तिउ राखु रजाइ ॥

नानक सहजि भाइ गुण गाइ ॥८॥२॥

English Translation:

Dhanaasaree, First Mehl:

That union with the Lord is acceptable, which is united in intuitive poise.

Thereafter, one does not die, and does not come and go in reincarnation.

The Lord’s slave is in the Lord, and the Lord is in His slave.

Wherever I look, I see none other than the Lord. ||1||

The Gurmukhs worship the Lord, and find His celestial home.

Without meeting the Guru, they die, and come and go in reincarnation. ||1||Pause||

So make Him your Guru, who implants the Truth within you,

who leads you to speak the Unspoken Speech, and who merges you in the Word of the Shabad.

God’s people have no other work to do;

they love the True Lord and Master, and they love the Truth. ||2||

The mind is in the body, and the True Lord is in the mind.

Merging into the True Lord, one is absorbed into Truth.

God’s servant bows at His feet.

Meeting the True Guru, one meets with the Lord. ||3||

He Himself watches over us, and He Himself makes us see.

He is not pleased by stubborn-mindedness, nor by various religious robes.

He fashioned the body-vessels, and infused the Ambrosial Nectar into them;

God’s Mind is pleased only by loving devotional worship. ||4||

Reading and studying, one becomes confused, and suffers punishment.

By great cleverness, one is consigned to coming and going in reincarnation.

One who chants the Naam, the Name of the Lord, and eats the food of the Fear of God

becomes Gurmukh, the Lord’s servant, and remains absorbed in the Lord. ||5||

He worships stones, dwells at sacred shrines of pilgrimage and in the jungles,

wanders, roams around and becomes a renunciate.

But his mind is still filthy – how can he become pure?

One who meets the True Lord obtains honor. ||6||

One who embodies good conduct and contemplative meditation,

his mind abides in intuitive poise and contentment, since the beginning of time, and throughout the ages.

In the twinkling of an eye, he saves millions.

Have mercy on me, O my Beloved, and let me meet the Guru. ||7||

Unto whom, O God, should I praise You?

Without You, there is no other at all.

As it pleases You, keep me under Your Will.

Nanak, with intuitive poise and natural love, sings Your Glorious Praises. ||8||2||

Punjabi Translation:

ਜੇਹੜਾ ਮਨੁੱਖ ਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਅਡੋਲ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਟਿਕ ਕੇ ਪ੍ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜੁੜਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਪ੍ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜੁੜਨਾ ਕਬੂਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।

ਉਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਨਾਹ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਨਾਹ ਹੀ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ।

ਅਜੇਹਾ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਦਾਸ ਪ੍ਰਭੂ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਪ੍ਰਭੂ ਅਜੇਹੇ ਸੇਵਕ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਰਗਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਉਹ ਸੇਵਕ ਜਿੱਧਰ ਤੱਕਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦਿੱਸਦਾ ॥੧॥

ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕੀਤਿਆਂ ਉਹ (ਆਤਮਕ) ਟਿਕਾਣਾ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਥੇ ਮਨ ਸਦਾ ਅਡੋਲ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।

(ਪਰ) ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਆਤਮਕ ਮੌਤੇ ਮਰ ਕੇ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਪਏ ਰਹੀਦਾ ਹੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

ਮੈਂ (ਭੀ) ਉਹੀ ਗੁਰੂ ਧਾਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਜੇਹੜਾ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ (ਮੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਪੱਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਟਿਕਾ ਦੇਵੇ,

ਜੇਹੜਾ ਮੈਥੋਂ ਅਕੱਥ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤ-ਸਾਲਾਹ ਕਰਾਵੇ, ਤੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜੋੜ ਦੇਵੇ।

ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਭਗਤ ਨੂੰ (ਸਿਫ਼ਤ-ਸਾਲਾਹ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਾਰ ਨਹੀਂ (ਸੁੱਝਦੀ)।

ਭਗਤ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਹੀ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ, ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ॥੨॥

ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਸਰੀਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਮਾਇਆ-ਮੋਹਿਆ ਦਸੀਂ ਪਾਸੀਂ ਦੌੜਦਾ ਨਹੀਂ (ਫਿਰਦਾ), ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਪਰਗਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,

ਉਹ ਸੇਵਕ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਸਿਮਰ ਕੇ ਤੇ ਉਸ ਵਿਚ ਮਿਲ ਕੇ ਉਸ (ਦੀ ਯਾਦ) ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਉਹ ਸੇਵਕ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜੁੜਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,

ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਗੁਰੂ ਮਿਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਗੁਰੂ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਮਿਲਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ॥੩॥

ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪਣਾ ਦਰਸਨ ਆਪ ਹੀ (ਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਕਰਾਂਦਾ ਹੈ, ਆਪ ਹੀ (ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਦੇ) ਦਿਲ ਦੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ।

(ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਉਹ) ਹਠ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਉਤੇ ਨਹੀਂ ਪਤੀਜਦਾ, ਨਾਹ ਹੀ ਬਹੁਤੇ (ਧਾਰਮਿਕ) ਭੇਖਾਂ ਤੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਜਿਸ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ (ਸਾਰੇ) ਸਰੀਰ ਸਾਜੇ ਹਨ ਤੇ (ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਆਏ ਕਿਸੇ ਵਡਭਾਗੀ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਨਾਮ-ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਾਇਆ ਹੈ,

ਉਸੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਪ੍ਰੇਮਾ ਭਗਤੀ ਵਿਚ ਜੋੜਿਆ ਹੈ ॥੪॥

ਜੇਹੜੇ ਮਨੁੱਖ (ਵਿੱਦਿਆ) ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਕੇ (ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਮਾਣ ਵਿਚ ਹੀ ਸਿਮਰਨ ਤੋਂ) ਖੁੰਝ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਉਹ (ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਦੀਆਂ) ਚੋਟਾਂ ਸਹਿੰਦੇ ਹਨ।

(ਵਿੱਦਿਆ ਦੀ) ਬਹੁਤੀ ਚਤੁਰਾਈ ਦੇ ਕਾਰਨ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਪੈਂਦੇ ਹਨ।

ਜੇਹੜਾ ਜੇਹੜਾ ਮਨੁੱਖ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਡਰ-ਅਦਬ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਤਮਾ ਦੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਬਣਾਂਦਾ ਹੈ,

ਉਹ ਸੇਵਕ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਪ੍ਰਭੂ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ॥੫॥

ਜੇਹੜਾ ਮਨੁੱਖ ਪੱਥਰ (ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ) ਪੂਜਦਾ ਰਿਹਾ, ਤੀਰਥਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ, ਜੰਗਲਾਂ ਵਿਚ ਨਿਵਾਸ ਰੱਖਦਾ ਰਿਹਾ,

ਤਿਆਗੀ ਬਣ ਕੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਭਟਕਦਾ ਡੋਲਦਾ ਫਿਰਿਆ (ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਹੀ ਕਰਮਾਂ ਨੂੰ ਧਰਮ ਸਮਝਦਾ ਰਿਹਾ),

ਜੇ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਮੈਲਾ ਹੀ ਰਿਹਾ, ਤਾਂ ਉਹ ਪਵਿਤ੍ਰ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ?

ਜੇਹੜਾ ਮਨੁੱਖ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਵਿਚ (ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਲੀਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ (ਉਹੀ ਪਵਿਤ੍ਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ) ਉਹ (ਲੋਕ ਪਰਲੋਕ ਵਿਚ) ਇੱਜ਼ਤ ਪਾਂਦਾ ਹੈ ॥੬॥

ਜਿਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉੱਚਾ ਆਚਰਨ ਭੀ ਹੈ ਤੇ ਉੱਚੀ (ਆਤਮਕ) ਸੂਝ ਭੀ ਹੈ,

ਜਿਸ ਦਾ ਮਨ ਸਦਾ ਹੀ ਅਡੋਲ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਗੰਭੀਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ,

ਜੋ ਅੱਖ ਝਮਕਣ ਦੇ ਸਮੇ ਵਿਚ ਕ੍ਰੋੜਾਂ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ (ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ) ਬਚਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ,

ਹੇ ਪਿਆਰੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਮੇਹਰ ਕਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਗੁਰੂ ਮਿਲਾ ॥੭॥

ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਮੈਂ ਕਿਸ ਬੰਦੇ ਅੱਗੇ ਤੇਰੀ ਸਿਫ਼ਤ-ਸਾਲਾਹ ਕਰਾਂ?

ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤੈਥੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕਿਤੇ ਦਿੱਸਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।

ਜਿਵੇਂ ਤੇਰੀ ਮੇਹਰ ਹੋਵੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਰੱਖ,

ਨਾਨਕ ਆਖਦਾ ਹੈ- (ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਤੇਰਾ ਦਾਸ) ਅਡੋਲ ਆਤਮਕ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਟਿਕ ਕੇ ਤੇਰੇ ਪ੍ਰੇਮ ਵਿਚ ਟਿਕ ਕੇ ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਗਾਵੇ ॥੮॥੨॥

Spanish Translation:

Dhanasri, Mejl Guru Nanak, Primer Canal Divino.

Sólo podrá encontrar a su Dios, ese ser que lo haga,

en Verdad, a través de un Estado de Equilibrio, sólo y entonces ese ser no morirá,

ni se irá, ni vendrá. En el Maestro está el alumno, en el alumno está Él,

el Señor, pues a donde sea que volteo a ver, veo nada más que a Dios. (1)

A través del Guru uno obtiene Su Alabanza y el Estado de Equilibrio,

pero sin conocer al Guru, uno sólo va y viene. (1-Pausa)

Yo buscaría por todas partes a ese Guru, quien pudiera instalar la Verdad del Señor en mi mente,

entonarme en la Palabra del Shabd y recitarme el Misterio de lo Indecible.

Los seres de Dios no son atraídos por ninguna otra idea más

que la de amar la Verdad del Señor y al Señor Verdadero. (2)

La mente está en el cuerpo, en la mente está el Dios Verdadero,

y conociendo al Dios Verdadero, uno es fundido en Él.

El Devoto llega a postrarse a los Pies

del Señor y se encuentra con el Guru Perfecto y Verdadero. (3)

El Señor Mismo lo ve todo y nos hace ver a nosotros Sus Maravillas.

Pero Él no está complacido si uno impone su propia voluntad o se viste con muchos atuendos.

Sólo a través de la Adoración Amorosa de Aquél que construyó los recipientes de nuestros cuerpos y puso el Néctar en su interior,

la mente es saciada. (4)

El hombre lee y lee y se pierde en sus lecturas

y mientras más afila su intelecto, más va y viene.

Si él contempla el Nombre del Señor, si su mente se alimenta del Fervor del Señor y si sirve a su Dios,

entonces él, por la Gracia del Guru, se inmerge en Dios. (5)

Si uno alaba alguna piedra o se va a vivir en los bosques o en los lugares santos,

o vaga sin rumbo pidiendo limosna, volviéndose asceta, eso en sí no lo va a purificar,

pues su mente es la que está impura.

Pero si uno recibe la Verdad, uno logra rescatar su honor. (6)

Hacia Aquél que tiene la Conducta Correcta y Sabiduría en su interior.

Hacia Aquél que habita desde el principio de los tiempos

en toda Paz y Contentamiento, y a Quien en un parpadeo de Su Mirada Maravillosa,

salva a millones de almas, oh Amor, guíame, guíame hasta tal Guru por Misericordia. (7)

Oh Dios, ¿a quién voy a alabar,

cuando no hay nadie más que Tú?

Consérvame, oh Señor, así como es Tu Voluntad,

para que pueda yo entonar Tu Alabanza de manera espontánea. (8-2